Als jong meisje ben ik mijn opa en oma verloren. De liefste opa en oma die er ooit bestaan hebben, kan ik wel zeggen. Ik was 8, heel verdrietig, en kreeg van mijn toenmalige juf een compliment nadat ik, tijdens een les Dictee, aan haar vroeg hoe je Euthanasie moest schrijven. Dat woord was niet gebruikelijk voor een achtjarige, zei ze. Inmiddels ben ik bijna 25 en sindsdien heb ik niemand meer verloren die zo dichtbij mij stond. Ik weet dus niet echt meer hoe het is om te rouwen, anders dan het verdriet wat ik toen heb gevoeld.

De laatste maanden zie ik wel mijn andere opa en oma hard achteruit gaan. Ik besefte me dat je iemand al stukje bij beetje kunt verliezen, ondanks het feit dat hij nog leeft. Ik zie nu pas echt wat het proces met nabestaanden doet, en hiervoor wilde ik graag iets ontwerpen.

Ongeveer vier jaar lang heb ik mij, tijdens mijn studie, afgevraagd wat voor soort ontwerper ik was. Wat mijn doel was, en wat bij mij paste als ontwerper. Pas op het laatste moment, toen ik terugkeek naar mijn studieloopbaan, kwam de conclusie dat ik een verbinder ben. Ik heb in ieder project voor verbinding proberen te zorgen, de ene keer op een hele letterlijke en commerciële manier, de andere keer op een heel autonome en bijna kunstige manier. Ik maakte een pakket voor Brabantwonen, zodat je je sneller thuis zou voelen in je nieuwe huis, maar ook door middel van een installatie kwam ik tot de verbinding.

Een aantal maanden voordat dit project begon, moest ik voor een expositie op de Tramkade zijn. Ik was hier verder nog nooit geweest, en wist niet echt waar ik moest zijn. Toen ik daar rondzocht, op een doodnormale zomerse vrijdagavond, was het terrein uitgestorven. Er brandde geen lichten, ik hoorde geen geluiden en zag niemand lopen. Ik had het gevoel dat ik inbrak, dat ik ergens kwam waar ik niet hoorde te komen. Ik voelde me niet op mijn gemak en ging zo snel mogelijk weer weg.

Een aantal maanden later hadden we met de groep een afspraak met Michael Bol, van Buro Kade. Hij vertelde ons over de Tramkade, en vooral de enthousiaste quotes over de begane grond bleef mij bij. De begane grond bestond uit horeca. Verschillende restaurants, café's, en kroegjes. De doelgroep bestond uit creatievelingen, en het was een plek waar ontmoeting centraal stond.

Dit ging over dezelfde ruimtes als waar ik mij een inbreker had gevoeld, dus dit verhaal was heel erg in contrast met mijn gevoelens destijds. Daarnaast bedacht ik me, dat ik, in de periode dat ik van een dorp naar de stads Hertogenbosch verhuisde, juíst sterk behoefte had gehad aan een plek om mensen te leren kennen. Ik had mij eenzaam gevoeld, was vaak alleen en had moeite met het leggen van nieuwe contacten. Ik was een aantal maanden geleden al bezig geweest met een soortgelijk onderwerp, maar heb dit nooit met een voldaan gevoel af kunnen sluiten, dus besloot ik ook tijdens dit project hier op door te pakken. Zo ontstond SAMON.

In opdracht van CRAZE (Breda) ontwikkelden we loyalty voor hun eigen bedrijf. De bedoeling was om deze loyaliteit naar hun bestaande klanten te kunnen sturen en hen te informeren over het gebruik van bio plastic.

We bedachten een bouwkit. De kit bevat een dier, in dit geval een mammoet. De mammoet straalt kracht uit, is een fossiel en fossiele brandstof doet iets met de natuur en de aarde.

Het idee was dat de manager de kit zou ontvangen en mee naar huis zou nemen in plaats van hem weg te stoppen in een la op kantoor. Daar zou hij de inhoud van het pakket weggeven aan zijn zoon of dochter, of misschien neef of nicht, of misschien zelfs de buurjongen. De doos zelf bevat de nodige informatie over bio plastic; dat is niet interessant voor de kinderen.

Het kind zet het dier in elkaar en er zal een beeldje ontstaan dat ofwel mooi is om op de open haard te plaatsen, ofwel leuk om later mee te spelen. De kans dat de manager opnieuw wordt herinnerd is in ieder geval erg groot. De doos bevat een QR-code. Door deze code te scannen wordt het dier in de door ons ontworpen app geplaatst, zoals in een soort dierentuin.

We hadden al nagedacht over een mogelijke campagne met de Fossies in de kijker. Kinderen kunnen zoveel mogelijk Fossies verzamelen en met elkaar delen in de Zoo App. De App legt ook alles uit over het dier, en ook over de gevolgen van bio plastic.

Tijdens mijn Minor aan de Avans Innovative Studio kreeg ik van Ericsson de vraag om een opvulling te ontwikkelen voor hun 5G garage. Dit was een nu nog vrijstaande locatie, waar zij graag de mogelijkheid zouden geven om 5G te ervaren.

Samen met mijn groep, bedacht ik VRBEID.

Het idee dat we bedachten was om de 5G-garage te gebruiken voor arbeidsintegratie. Zowel scholieren als werklozen kunnen hier terecht. Vervolgens kunnen ze door middel van een VR-bril proeven hoe het er écht aan toe gaat in de arbeidswereld in een bepaalde sector. Tijdens mijn vorige studie merkte ik dat je pas echt weet waarvoor je opgeleid wordt, als je het toepast in de praktijk. Tijdens een stage, bijvoorbeeld. Een opleiding zegt veel minder over 'de echte wereld'.

In de VRBEID garage kunnen hele korte 'snuffelstages' gelopen worden, en kan de praktijk heel even worden getest. Hierdoor is de kans dat iemand een studie gaat volgen omdat het hem 'lijkt' en dat dit in de praktijk erg tegenvalt, vrij groot. En aangezien de overheid jaarlijks zo'n 7000 per student investeert, kost elke verkeerd gemaakte keuze de overheid erg veel geld.

Ericsson heeft bedrijven nodig die in de 5G-garage investeren en een samenwerking met Ericsson aangaan. Ze zullen informatie moeten geven over een gemiddelde werkdag zodat deze gevisualiseerd kan worden in een virtuele wereld. Wel krijgen deze bedrijven in ruil daarvoor een grote kans op toekomstige medewerkers en een beeld van hoe hun werk er over 5 jaar uit zal zien. Al met al een grote lonende vicieuze cirkel.

We hebben dit gepresenteerd via het hologram en de door mij gemaakte animatie. Ericsson was zo positief verrast dat ze ons vervolgens vroegen om ons concept te presenteren op de 5G HUB-presentatiedag, waar veel grote klanten kwamen kijken, zoals T-Mobile en KPN.

Op dit moment zijn wij bezig, op advies van Ericsson, om het concept daadwerkelijk uit te voeren.

Voor het thema "informeren en navigeren" was de opdracht om naar een locatie in je leefomgeving te zoeken en daar iets te ontwerpen dat de gebruiker anders door de ruimte zou laten navigeren of de gebruiker zou informeren.

Ik koos voor het park achter mijn huis. Na het analyseren van deze locatie kwam ik tot de conclusie dat er twee groepen mensen kwamen: hangjongeren en hondenuitlaters.

Ik zag ook dat er naast alle drie de banken een prullenbak stond. Ik zag ook dat er afval was naast alle drie de bakken

Ik heb ooit geleerd dat je sommige mensen het beste in hun eigen taal kunt aanspreken, dus besloot ik deze kinderlijke manier op dezelfde kinderlijke manier te beantwoorden. Ik wilde het afval dat zij op straat gooiden, teruggooien.

Ik ontwierp een bank, volledig gemaakt van epoxyhars, met het afval dat ze op straat gooiden. Op deze manier zaten ze in hun eigen puinhoop en werden ze geconfronteerd met hun acties. Helaas bleek alleen epoxyhars gewoon te duur, dus combineerde ik het met een houten basis.

Naast het afval heb ik ook een QR-code op de bank verwerkt. Deze QR-code brengt je naar een website waar ook de bank te zien is en waar je kunt klikken op de verschillende soorten afval. Per categorie wordt uitgelegd hoe lang het product in de natuur blijft totdat het wordt afgebroken en hoeveel impact het heeft op de wereld. Op deze manier wordt de gebruiker zowel geïnformeerd als genavigeerd.

Het thema van deze schoolopdracht was 'Imago & Identiteit'. Ik besloot om dit project een beetje op mezelf te betrekken.

Op dat moment woonde ik namelijk net een half jaar, samen met mijn vriend, in Den Bosch. We wonen in een appartementencomplex met 5 andere gezinnen, en het was mij opgevallen dat niemand elkaar ook maar gedag zei, wanneer ze elkaar tegenkwamen in de gang. Ik voelde me hierdoor niet welkom, en voelde mij niet thuis in mijn eigen huis.

Ik dacht terug aan de dag dat we de sleutel kregen, en van Brabantwonen ook een emmer met daarin schoonmaakspullen voor een frisse start.

Dit bracht mij op het idee van een 'Warm Welkom'. Het pakket zou producten bevatten als een kaars, met daarop een tekst, afhankelijk van je nieuwe woonplaats. Maar ook een set waarmee je je naamkaartje kunt personaliseren, en een kaartspel met allerlei innovatieve leuke manieren om je buurt en buren te leren kennen.

Zodra ik het pakket had afgerond, ben ik de straat op gegaan en heb ik hem aan een aantal mensen gegeven die ik tegen kwam. Ik vroeg hen hoe zij dit ervaarden, of de eenzaamheid herkenbaar voor ze was, en hoe zij dachten over het pakket.

Voor het thema "privacy" dacht ik eerst aan het verbeteren van de privacy van mensen. Maar toen er tijdens een willekeurig gesprek werd gezegd dat het eigenlijk bijna raar was om hallo te zeggen tegen iemand die je niet kent, besloot ik dat het interessanter leek om me daarop te concentreren. Hoe de mensheid is overgegaan van een samenleving naar een gehaast individu. En hoe dat per provincie kan verschillen in zo'n klein land als Nederland.

Zo kwam ik op een installatie die bijvoorbeeld in parken en andere openbare locaties zou worden geplaatst. Tijdens een pauze of een wandeling kan een persoon op een van de stoelen zitten. Met behulp van de ouderwetse blikken telefoon kan hij dan gaan praten met de persoon die in de andere stoel heeft gezeten. Om de drempel van onbekendheid te verlagen heb ik een groot bord tussen de twee stoelen geplaatst, zodat de mensen elkaar nog niet hoeven aan te kijken.

Wanneer het lijkt te klikken en het gesprek soepel verloopt, kunnen de stoelen tegen elkaar worden geschoven en zijn de blikken niet meer nodig.

De feedback op dit project was zeer positief en de docenten vroegen me om de leerstoel op school te verlaten zodat deze op de open dag van de school gepresenteerd kon worden. Helaas is er in deze periode brand uitgebroken en heeft mijn installatie het niet overleefd.